Η απελευθέρωση της Ομοφυλόφιλης ερωτικής επιθυμίας, μαζί με την απελευθέρωση των φίλων της Κάνναβης - και του ίδιου του ιερού φυτού, που ζεί στην παρανομία -  παραμένουν στο εδώ και τώρα της Κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας ως "σημεία και τέρατα" που δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταχωρίσουν οι πολιτικοί, τα κόμματα, το κράτος, ή εκκλησία, και όλες οι εκφάνσεις της καθημερινής "ομαλής ροής" του συστήματος εξουσίας και κέρδους που διοικεί και διαφεντεύει τις μικρές μας τις ζωές.

Η απαγόρευση της απλής φυσικότητας του ερωτισμού στην Κύπρο, σε όποια μορφή και να γεννιέται, μας οδήγησε σε ακραίες και έξαλλες μορφές καταπίεσης, των οποίων οι καταστροφικές επιδράσεις δεν μπορούν καν να μετρηθούν. Οι πιό σημαντικές όμως, καταστροφικές επιδράσεις, καθορίζουν τον κόσμο μας:  αφ' ενός η εμφύτευση και αγκίστρωση μες τον εσωτερικό μας κόσμο ενός παντοδύναμου πλέγματος ενοχών που χρησιμοποιούνται ως μοχλοί γιά να διοικείται το σύστημα από τους εξουσιαστές, και αφ' εταίρου, μιά ολόκληρη σειρά παραμόρφωσης και εκμετάλλευσης του ερωτισμού, που συνέβαλε στην ερωτικοποίηση και σεξουαλική υπερ-φόρτιση του κάθε στοιχείου  "θηλυκότητας" όσον ανόητον ή πλαστόν και να είναι (όπως γιά παράδειγμα έμφαση στο παπούτσι αντί το άτομο, στο φόρεμα αντί το σώμα, στο μακιγιάζ αντί το πρόσωπο). 

Το τελικό αποτέλεσμα της παντελούς απαγόρευσης (η δυάδα "παντοδύναμο πλέγμα ενοχών / υπερ-φόρτιση εκμετάλλευση του ερωτισμού"), είναι που κατεδίκασεν εις το πυρ το εξώτερον - σε καθεστώς αφάνειας και παρανομίας -  τον εφηβικό ερωτισμό, τον παιδικό ερωτισμό, τον βρεφικό ερωτισμό, τον ερωτισμό των ανύπαντρων ατόμων : σ' ένα καθεστώς τρόμου όπου η ηδονή γιά χάριν της ηδονής, η ηδονή ως μορφή λατρείας προς τα θεία, ως πράξη και εκδήλωση αγάπης προς άλλα άτομα, ώς έμπρακτο βίωμα ερωτικής αγάπης προς τον εαυτό μας, απαγορεύονται τόσον αυστηρά και απόλυτα, όσον απαγορεύεται και ο ομοφυλόφιλος ερωτισμός. 

Η απαγόρευση της κάθε φυσικής μορφής ερωτισμού, μας επέβαλε μιά εξιδανίκευση της φαλλοκρατούμενης ετεροφυλόφιλης ερωτικής συνουσίας,  την οποία και μας σερβίρει η εξουσία ως "τέλεια" - αλλά και εκείνη σερβίρεται με όρους και απαγορεύσεις: η πατριαρχική εξουσία απαγορεύει τον ερωτισμό ταν παντρεμένων γυναικών με άλλα άτομα ("μιτσοκαμμώντας" για τις ανδροπρεπείς παραβιάσεις του κώδικα υποκρισίας - γιά τους άνδρες όλα επιτρέπονται, φτάνει να τηρούν τα προσχήματα). Μάλιστα η έννοια της  ψυχαναγκαστικής- υποχρεωτικής μονογαμικής ιδιοκτησίας έχει επεκταθεί πλέον στην Κύπρο να συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την παντρεμένη γυναίκα, αλλά και την αρραβωνιασμένη, την "λογιασμένη" και, την οποιαδήποτε γυναίκα που συμμετέχει σε μιά σχέση. Η γυναίκα που "είναι σε σχέση" θεωρείται δεσμευμένη: αναμένεται να συμπεριφέρεται σαν να είναι παντρεμένη, διότι ο ερωτισμός της θεωρείται να ανήκει στον σύντροφο της, όχι στην ίδια... Η αρρώστια της κοινωνίας μας επεκτείνει το πεδίο μονογαμικών απαγορεύσεων ακόμα και στην έφηβη. Εάν η έφηβη είναι σε μιά "σχέση", πριν καν ακόμα γίνει γυναίκα, αναγκάζεται να συμπεριφέρεται σαν άτομο σεξουαλικά υπόλογη "στον άλλο" - ο ερωτισμός της, η δικιά της σεξουαλική αίσθηση, επιθυμία, ερωτική συμπεριφορά, δεν της ανήκουν.

Ακόμα πιό σοβαρό, σε βαθμό που έχει διαστρεβλωθεί η νοητική μας αντίληψη των βασικών εννοιών της ζωής, το ότι η ηγεμονία της φαλλοκρατικής ιδεολογίας αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης σε άτομα που είναι παγιδευμένα σε ένα σώμα με γεννητικά όργανα πού ψυχικά δεν τους αρμόζουν (όπως τα δια-σεξουαλικά άτομα / transexuals), που μπορεί και να βρίσκονται σε διάφορα στάδια μεταβίβασης από τον ένα σωματικό τύπο στον άλλο με τη βοήθεια φαρμάκων, εγχειρήσεων, ψυχικής υποστήριξης κλπ. Επίσης ισοπεδώνει τα άτομα που σεξουαλικά ή συναισθηματικά  εκφράζονται πιό άνετα  με το να ντύνονται και εμφανίζονται όπως το αντίθετο φύλο (τραβεστί). Ή καθιστά "ανεξήγητα", αόρατα, τα άτομα που αντί να ταυτίζονται μόνο με το ένα ή το άλλο στοιχείο (ή με το ανδρικό, ή με το γυναικείο), βρίσκουν μιά δικιά τους προσωπική τοποθέτηση κάπου μέσα στο φάσμα μεταξύ των δύο, με πιθανές εκφράσεις του ερωτισμού σε σύνθετες μορφές αμφι-ερωτικές ή παν-ερωτικές μορφές. Ή και ταυτίζονται με την αμειγώς μονο-ερωτική μορφή, δηλαδή απλά με μιά άνετη και πλούσια ερωτική ζωή με κύριο βίωμα τον αυτο-ερωτισμό - τον αυνανισμό - είτε σε συνάρτηση με τον κόσμο των φαντασιώσεων, είτε στην ερωτική παρουσία άλλων ατόμων ή συντρόφων.

Τα μυαλά μας έχουν παραβιαστεί σε βαθμό που χάσαμε επαφή με βασικές έννοιες της ζωής. Διαφέρει η δυάδα "γυναικείο - ανδρικό" από την δυάδα "θηλυκό - αρσενικό". Αναφέρονται σε τελείως διαφορετικές ποιότητες που μπορούν να συνυπάρχουν σε διάφορα μεγέθη και μείγματα γύρω μας και μέσα μας. Ξεχάνουμε. Επίσης, διαφέρει το ποιά είναι η δική μου ερωτική ταυτότητα από την ταυτότητα φύλου, και από το τι με ελκύει. Μπορεί να με ελκύει το γυναικείο χωρίς θηλυπρέπεια, μπορεί να με ελκύει το ανδρικό με θηλυπρέπεια, μπορεί να με ελκύει το αρσενικοθήλυκο σε ανδρικό σώμα, ή το ερμαφρόδιτο σε γυναικείο σώμα, ενώ εγώ μπορεί να αισθάνομαι ανδροπρεπής στην παρουσία του ενός αρσενικού εραστή μου, και μπορεί η θηλυκότητα μου να βρίσκει έκφραση μόνο στην ερωτική παρουσία μιάς γυναίκας. Ξεχάνουμε, πως πάνω απ' όλα, το πιο σημαντικό είναι το άτομο που μας ελκύει, και ύστερα έρχεται  το φύλον. Απίστευτον αλλά αληθινό: το φύλο είναι δευτερεύουσα ποιότητα στον έρωτα.

Η λεσβία, αντικείμενον υπέρτατου πόθου ηδονής στις φαντασιώσεις όλων των ανδρών που συμμετέχουμε στο πατριαρχικό σχήμα ζωής και όλων εκείνων που τελούμε αιχμάλωτοι στα φαλλοκρατικά ιδεολογήματα, είναι ταυτόχρονα και αντικείμενο ζήλειας εκ μέρους των ανδρών, και αντικείμενο μίσους και απέχθειας από τις όσες γυναίκες ταυτίζονται με την ανδροκρατία.

Η λεσβία στην Κύπρο κατέχει μιά ταυτότητα ιδιάζουσα. Ενώ σε όλες τις (άλλες) χώρες του κόσμου το ελληνικό μικρό "λ", το αρχικό γράμμα λάμβδα της λέξης "λεσβία" συμβολίζει το παγκόσμιο κίνημα απελευθέρωσης της ομοφυλόφιλης ταυτότητας, στην ελληνόγλωσση διάσταση της Κύπρου η λεσβία ζεί είτε αόρατη ("μα δεν υπάρχουν λεσβίες"), είτε υπάρχει ως κάποια άλλη.

Τι σημαίνει "υπάρχει ως κάποια άλλη"; Σημαίνει πως η "ανύπαρκτη λεσβία" υφίσταται ως μια φανταστική εικόνα από τον κόσμο των σεξουαλικών εμπορευμάτων. Στην κοινωνική μας αντίληψη, η Λεσβία ουδέποτε είναι η μητέρα μας, η αδερφή, η κόρη, η σύζυγος, η "χαρτωμένη". Ή δεν υπάρχει, ή υπάρχει μόνο γιά να συμπληρώνει το ανδροκρατούμενο σχήμα δόγματος, ιδεών, εικόνων και φαντασιώσεων περί ερωτισμού. 

Τα λιγοστά ζευγάρια λεσβιών στην Κύπρο μπορεί να μην καταδιώκονται με τόσην βία όπως οι άνδρες ομοφυλόφιλοι, αλλά παραμένουν στο στόχαστρο απειλών, εξοστρακισμού, και κάθε προσπάθειας "να περιοριστεί το φαινόμενο" : να μην δημιουργηθεί αυτάρκης ερωτική κοινότητα γυναικών, να "μεν κολλήσουν άλλες το μικρόβιο".

Οι περιστασιακές ερωτικές επαφές μεταξύ γυναικών, οι τυχόν προσωρινές σχέσεις, υπάρχουν μόνο μυστικά, ή όταν αποκαλύπτονται (κατά λάθος ή κατ' επιλογήν) το πιό θετικό κλίμα που μπορεί να αντιμετωπίσουν είναι μιά δήθεν ανοχή, το "εν' να τους περάσει". Στο άλλο άκρο, όταν αποκαλύπτονται (κατά λάθος ή κατ' επιλογήν), οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις είναι συχνά όπως και γιά τους άνδρες ομοφυλόφιλους: αυτοκτονίες, εξορία σε μακρυνές χώρες, βιασμός (για να μάθουν να εκτιμούν την υπέροχη ηγεμονία του πέους), απώλεια εργασίας- εισοδήματος, απώλεια στέγης, στέρηση του δικαιώματος ανατροφής των παιδιών,  καταστροφή της κοινωνικής υπόληψης, εξευτελισμοί, εξαναγκαστικοί εκκλησιασμοί και εξορκισμοί γιά "να αποβληθεί ο δαίμονας". Ποιός ή ποιά μπορεί να αντέξει να υποστεί έστω τα μισά 'που τούτα χωρίς να τσακιστεί;

Μπορούμε να αρνηθούμε πως υπάρχει ανάγκη δημιουργίας δικτύων αλληλο- υποστήριξης και προστασίας στην κοινωνία μας; Η πραγματικότητα μας όμως λέει τα εξείς: Οι ελεύθερες ζώνες που δημιουργούνται από το απελευθερωτικό κίνημα στην Κύπρο του σήμερα, δεν μπορούν πλέον να βρίσκονται στα μακρυνά βουνά, ούτε και μόνον στους χώρους πολιτικής ή σεξουαλικής φαντασίωσης, ούτε και μπορεί το κίνημα πλέον να αγνοεί την ουσία των βαθύτερων πόθων της ύπαρξης, όπως κάμνουν τα κόμματα . Το πολιτιστικό- σεξουαλικό αντάρτικο, χρειάζεται να είναι στις πόλεις και τα προάστια, και πρέπει απαραίτητα να θέλει (και να μπορεί) να προσφέρει στις κοινότητες μας τα εργαλεία γιά την συλλογική και προσωπική απελευθέρωση, και να προσφέρει υποστήριξη στις προσπάθειες αυτο-οργάνωσης των κοινοτήτων μας πάνω σε βάση μη-αυταρχικών σχέσεων. Μόνον έτσι θα μπορεί το έμβρυο της εναλλακτικής- ριζοσπαστικής κοινότητας να αγκαλιάζεται από τον πληθυσμό και να κινείται προς υλοποίησην των στόχων της κοινωνικής και προσωπικής απελευθέρωσης, με όλα τα χρώματα και βιώματα που αρμόζουν σε μιά αυτονομιστική αναρχο- κομμουνο- σοσιαλιστική πολιτική οικολογία.

Στη νότια Κύπρο, λόγω της ιδιομορφίας των γεωπολιτικών συγκρούσεων οι δυνάμεις του πλανητικού και περιφερειακού ιμπεριαλισμού επένδυσαν πάρα πολλά λεφτά γιά κρατηθεί ο λαός μεθυσμένος με τα εμπορεύματα, και γιά να ξεχνά την ελευθερία. Γιά περίπου 20 χρόνια τώρα, στη νότια Κύπρο, η έλλειψη - η αντικειμενική υλική στέρηση - με την αληθινή της έννοια, είναι σπανιότατο φαινόμενο. Η φτώχεια υπάρχει μόνο συγκριτικά. Σ' έναν πλανήτη όπου σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με αληθινές στερήσεις τροφής, στέγης, ρούχων, η νότια Κύπρος, αν και κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο του 1974, τώρα ζει χωρίς να πεινά κανένας, χωρίς άστεγους. Οι φυσικοί νόμοι όμως δεν σταματούν: μόλις το άτομο (και ολόκληρη η κοινωνία, συλλογικά) αισθανθεί την άνεση της ύπαρξης (δεν πεινώ, δεν κρυώνω, έχω στέγη) αμέσως προσανατολίζεται προς την ποιότητα ζωής. Κορώνα της, η ερωτική μας ύπαρξη. Στην Κύπρο, ολόκληρος ο πληθυσμός είναι συνέχεια σε μιά μισο-συνειδητή μισο-υποσυνείδητη έξαρση ερωτικής αναζήτησης.

Όσον πιό έντονα όμως η κοινωνία μας αποστερεί και απαγορεύει το δικαίωμα στον έρωτα, τόσον πιό έντονα παραμορφώνεται η φυσική αναζήτηση γιά ευτυχία, τόσον πιό βαθειά πλέκεται ο ερωτισμός με τον θυμό και το μίσος που προκαλεί η απαγόρευση, και, τόσον πιό σκληρά παραμορφώνεται η εικόνα του τι έστιν ελκυστικό: παραμορφώνεται η ουσία του ερωτικού. 

Πού διοχετεύεται η άκρατη δίψα γιά έρωτα, η σεξουαλική πείνα; Απλούστατο -  είμαστε τόσον ευάλωτοι λόγω της στέρησης και απαγόρευσης, που ο παραμορφωμένος ερωτισμός (η εξεζητημένη και πλαστά  ερωτικοποιημένη θηλυκότητα, τα σεξουαλικά σύμβολα και υπονοούμενα) κατευθύνονται συνέχεια πάνω μας γιά να επιτελούνται δύο και μόνον δύο κοινωνικές δραστηριότητες:

Η σεξουαλική υπερφόρτιση σε διαφημίσεις μας οδηγεί σε αγορά των πάντων, από αναψυκτικά μέχρι τα πιό απρόσμενα - φέτος, μόλις ανέβηκε το θερμόμετρο, άρχισε συστηματική προβολή της εξής τηλεοπτικής διαφήμισης: μιά έντονα ρομαντική ερωτική ατμόσφαιρα στο κρεββάτι, ποταμοί γυμνής γυναικείας σάρκας, βαθύ και σίγουρο σεξουαλικό υπονοούμενο με συνουσιακή κατεύθυνση προς την πώληση μιάς συσκευής που απωθεί τα κουνούπια. 

Η τόση πολλή φόρτιση της πλαστής και εξεζητημένης - υπερβολικής - εικόνας της θηλυκότητας που επεβλήθει στην κοινωνία μας λόγω της ηγεμονίας της φαλλοκρατίας, κατέστησε την γυναίκα που δεν στολίζεται, πού δεν προβάλλεται, που δεν συμμετέχει στο παιγνίδι των εικόνων και της πόζας, που "δεν το παίζει", απολύτως αόρατη. Και κατέστησε την πλειονότητα του πληθυσμού μας, ιδίως τους άνδρες, ανίκανους να εκτιμήσουν την απλή αξιοπρέπεια και την ομορφιά της φυσικής γυναίκας: η φυσική γυναικεία ύπαρξη έγινε αόρατη, και εμείς απωλέσαμεν επαφήν με την πιό άμεση πρόσβαση στο θείον δώρο που ονομάζεται Χάρις ( "απωλέσθει η Χάρις χάρην ζάχαρης";)
 

Εάν δεν έγινε αντιληπτό μέχρι τώρα το "Γιατί επιμένουμε στην Ομοφυλοφιλία", συνεχίζουμε: 

Η εναλλακτική/ ανατρεπτική/ επαναστατική/ αυτονομιστική κοινότητα στην Κύπρο ουδέποτε θα ωριμάσει πέραν του εμβρυακού σταδίου στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, εάν δεν καταπιαστεί με την εσωτερική αυτογνωσία την οποία προσφέρει η αληθινή προσωπική επαφή μεταξύ συντρόφων και συναδέλφων γύρω 'που το θέμα, εάν δεν καταπιαστεί με την οργάνωση, προστασία, και άμυνα, της ομοφυλόφιλης κοινότητας - που, όπως και η κάνναβις - αναγκάζεται να ζεί στα κρυφά, καταζητούμενη, υπό δίωξην. Ουδέποτε θα ωριμάσει εάν δεν καταπιαστεί με τον εξαγνισμό και της ίδιας της εναλλακτικής κοινότητας μας με κίνηση προς την εξής συγκεκριμένη κατεύθυνση: να αγκαλιάσουμε τα άτομα που διώκονται, και να αποβάλουμε τους καταπιεστές από ανάμεσα μας και από μέσα μας.

Η κοινωνία μας, μεθυσμένη από εμπορεύματα και εξαρτώμενη από τακτικές ενέσεις αυταρχισμού, παρ' όλον που μοιάζει, ντυμένη με τα μοντέρνα της τα ρούχα και τις θαυμάσιες μικροσυσκευές της νά'; ναι στον 21ο αιώνα, όλες μας ξέρουμε πως στην πραγματικότητα (στην "προγαμιαιτικότητα"; ) παραμένει αληθινά στον 13ο αιώνα: όπου η μεσαιωνική οικογένεια εξουσιάζει τις προσωπικές ζωές των πάντων, αλυσοδένοντας τον λαό στο άρμα των αυταρχικών αρχόντων, παπάδων, καθηγητών, αστυνόμων, τραπεζών τε και υπουργικών συμβουλίων - ιδού, ώ, τους ποιμένας, ώ και το ποίμνιο. Οι κερδοσκοπικές εταιρείες και το κράτος, το αμάλγαμα ιδιωτικού, εκκλησιαστικού, και κρατικού κεφαλαίου, έχουν απόλυτο συμφέρον να συνεχίσουν τα πράματα ακριβώς όπως είναι. 

Οι "προοδευτικές δυνάμεις" όμως, πού στέκονται και πως κινούνται επ' αυτού; 

Μετά 'που τόσους αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες, που καταλήξαμε;
Στο νομοθετικό επίπεδο, στα χαρτιά δηλαδή, καταφέραμε μόνον την αναστολή της νομοθεσίας που μέχρι πρόσφατα ποινικοποιούσε την ομοφυλοφιλία, χωρίς έχει  θεσμοθετηθεί οιαδήποτε άλλη πρόνοια  ή προστασία του νόμου προς την ομοφυλόφιλη κοινότητα από τις διακρίσεις, τις διώξεις, εκβιασμούς, απολύσεις (στέρηση εισοδήματος), εκδιώξεις από χώρους ενοικίασης (αποστέρηση στέγης), ή από τα περιστατικά βίας (ή και απειλής της βίας) που προκύπτουν συχνά και αποκλειστικά σε βάρος ομοφυλόφιλων ατόμων στα σχολεία, στο στράτευμα, στους χώρους διασκέδασης, στο εργασιακό περιβάλλον, στην οικογένεια, στις φυλακές. Απεναντίας, το καθεστώς και η κατεστημένη ιδεολογία έχουν θεσμοθετήσει την καταπίεση και τις διακρίσεις παντού, σε κάθε πεδίο της ύπαρξης μας. Η συμπεριφορά που καταπιέζει, εξευτελίζει, απειλεί, προσβάλλει, η χρήση της τρομερής λέξης με τα τρία "πππού-" που ανά πάσαν στιγμή μπορεί να δώσει το έναυσμα για ξυλοδαρμό, πρωκτικό βιασμό ή ρεζίλεμα, αποστομώνει τον κάθε ταραξία πριν καν εκδηλωθεί. Τούτο, θεωρείται στην κοινωνία μας "ομαλότητα".

Στο πραγματικό επίπεδο αληθινών βιωμάτων, δηλαδή έξω τις νομοθετικές τυπικοφάνειες, η ομοφυλόφιλη κοινότητα παραμένει στούς κρυφούς ναούς του έρωτος, στις κατακόμβες, όπως και οι πρώτοι χριστιανοί. Οι μόνοι άνδρες στην Κύπρο που υλοποιούν και ενσαρκώνουν με τρυφερότητα το χριστιανικό "αγαπάτε αλλήλους" διώκονται μέσω όλων των κοινωνικών μηχανισμών. 

Κινητήρια δύναμις όλων των διωγμών, υπερίσταται μία παντοδύναμη οργάνωση ανδρών οι οποίοι με κάθε θεμιτόν και αθέμιτον μέσον επιβάλλουν το εξής: πως οι μόνοι άνδρες που επιτρέπεται να εμφανίζονται δημοσίως με φορέματα και να τραγουδούν περιβαλλόμενοι με λογής μυρουδιές σε ρυθμούς από κύμβαλα είναι μόνον τα μέλη της, οι μόνοι άνδρες που επιτρέπεται να δηλώνουν αιώνιο έρωτα και να κατευθύνουν την κάθε σκέψη τους στο θείον μόριο του ενός και Μονογενούς Ερωτικού Νυμφίου από την Ναζαρέθ είναι μόνον τα μέλη της, οι άνδρες της εκκλησίας των οικοπέδων και των ξενοδοχείων, οι άνδρες της αγίας και αποστολικής εκκλησίας του κράτους του θεού. 

Σύμμαχοι της, όλα τα κόμματα της Κύπρου. Σίγουρα τούτον ήταν αναμενόμενον από τα κόμματα των συνθημάτων του τύπου "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Αλλά  η ηγεσία που καθοδηγεί τα δήθεν επαναστατικά κόμματα της αριστερής "Αλλαγής"  που στέκει; Χειρότερα! Ας μην ξεχνούμε πως στα 40 τόσα χρόνια από την γέννηση του κράτους της Δημοκρατίας της Κύπρου μέχρι τώρα, οι "προοδευτικές" πολιτικές δυνάμεις αποτελούσαν το κόμμα της εξουσίας γιά 30 από εκείνα τα 40 χρόνια , ενώ στα άλλα δέκα χρόνια είχε "μόνο" την πλειοψηφία στη Βουλή και τον παντελή έλεγχο της μάζας των συντεχνιών και λαϊκών οργανώσεων. Αντί λοιπόν να κάμουν μια απλή αυτοκριτική, οι τρισάθλιοι "προοδευτικοί" μας ηγέτες, έστω καθυστερημένα, έστω μετά που άλλαξε η νομοθεσία, αντί να 'πουν "τελοσπάντων, λυπούμαστε, δεν μπορέσαμε να συμβάλουμε στην προηγούμενη περίοδο της προσπάθειας, θα κινητοποιηθούμεν όμως τώρα με τα νέα δεδομένα, θα αξιοποιήσουμε την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας και θα οργανώσουμε νέες προσπάθειες γιά την εξομάλυνση της ζωής, γιά την ανακούφιση των καταπιεσμένων, και θα βάλουμε μπροστά  και κάποιες εκστρατείες να αλλάξει η κοινωνική νοοτροπία γύρω στο θέμα" - αντί να 'πουν τέτοια και καλύτερα, τι κάμνουν; Δημοσίως και ιδιαιτέρως παραπονιούνται πως "Ανάγκασεν μας η Ευρώπη να υπογράψουμε την νομοθεσία , τι να κάμουμε;. Εε -εε, μα έπρεπε να υπογράψουμε για να μας δεχτούν, υπογράψαμε μόνον διότι ήταν για να προωθήσουμε το Κυπριακό στην Ευρώπη". 

Γίνονται αμέτρητες προσπάθειες να διατηρηθεί η επιβολή της ηγεμονίας των αυταρχικών "προοδευτικών" κομμάτων της Αριστεράς πάνω στον εναλλακτικό και χώρο και στην αναδυόμενη ριζοσπαστική- αυτονομιστική κοινότητα. Απλή απόδειξη το ότι 100% των πολιτικοποιημένων φοιτητών στο πανεπιστήμιο και στα κολλέγια, ανήκουν όλοι στις νεολαίες των κομμάτων του κατεστημένου. 100%!! Πάλιν τα πρωτεία η Κύπρος. Κάθε προσπάθεια δημιουργίας ανεξάρτητης  πολιτικής οντότήτας πνίγεται πριν καν να ξεκινήσει να αναπνέει.

Οι πιό ευδιάκριτες και πρόσφατες από τις ξεδιάντροπες τέτοιες  προσπάθειες ήταν στη διάρκεια των κινητοποιήσεων ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, οπόταν οργανωτικά στελέχη του κυβερνώντος πλειοψηφικού μεγιστάνα και "λαϊκού" κόμματος περιφέροντο στις διαδηλώσεις με μέλη της πολιτικής αστυνομίας και καταδείκνυαν με το δάκτυλο: "τούτος εν αναρχικός - πιάστε τον". Η φράση "τούτος έννεν μαζί μας, ότι θέλετε κάμετε του" ήταν αρκετή και έδωσε το έναυσμα γιά πολλά επεισόδια απρόκλητων επιθέσεων βίας και συλλήψεων ενάντια στην εναλλακτική κοινότητα η οποία έδωσεν τα πάντα, συμμετείχε με ότι είχε και δεν είχε, στις πορείες.

Αλλά οι μεγάλες κινητοποιήσεις είναι σπάνιες. Στην συνήθη καθημερινότητα, οι απλές ταμπέλες δεν αρκούν γιά να εξουδετερωθεί η αυτόνομη- εναλλακτική εμβρυακή κοινότητα. Σ' ένα λαό σαν τον δικό μας με πολλή γνώση και καθόλου αυτογνωσία, δεν μπορεί να εξουδετερωθεί η εναλλακτική κοινότητα χωρίς τη χρήση του βαθύτερου συστήματος καταπίεσης: στις πορείες, η φράση  "τούτος εν αναρχικός - πιάστε τον" εύκολα εξαπολύει τα κομματόσκυλλα πάνω μας. Αλλά στην καθημερινότητα της "ομαλής ροής" του συστήματος εξουσίας και κέρδους δεν αρκεί - χρησιμοποιείται πιό εύκολα το "τούτος εν ανώμαλος, εν να σε μπλέξει με ναρκωτικά, εν άθεος", "τούτη η ομάδα ειν' αιρετική, ειν' εξτρεμιστική, βάλλουν το κόσμο να κάμνει σεξ για καταστρέψουν την οικογένεια ".

Τα κομματόσκυλλα  διοικούν πιό εύκολα μέσα 'που το κουτσομπολιό, την κακοήθεια, την δυσφήμιση, το κάρφωμα στους εργοδότες και στην αστυνομία με τον ψίθυρο στη κατάλληλη στιγμή στους αρμόδιους διοικητικούς μηχανισμούς. Ο φυσικός ερωτισμός, σε όλες του τις πολυδιάστατες, πολύχρωμες και ηδονικές εκφάνσεις, και ιδίως στην ομοφυλόφιλη μορφή και έκφραση, είναι ο αναγκαίος εχθρός του συστήματος γιά να εισπράττει την ασχήμια των  "προοδευτικών" πολιτικών δυνάμεων που ταυτίζονται με την αυταρχική εξουσία. Η καταπολέμηση του φυσικού ερωτισμού και των φίλων της κάνναβης στο εδώ και τώρα της Κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας, είναι εκ των ουκ άνευ γιά να συνεχίσει να υπάρχει το σύστημα.

Η στάση λοιπόν, της ηγεσίας των αυταρχικών κομμάτων - όλων των ψευδο-σοσιαλιστικών, ψευδο- κομμουνιστικών, ψευδο- οικολογικών, αποχρώσεων του κατεστημένου - προς την απελευθέρωση του ομοφυλόφιλου ερωτισμού και προς την κάνναβη, λειτουργεί και γιά μας σαν καλή πυξίδα.

Μερικά 'που τα πιό σημαντικά εργαλεία  που έχουμε γιά να δημιουργήσουμε κοινωνικές ομάδες ικανές για την άμεση δημοκρατία και την ισότητα, κοινωνικές ομάδες που αποτελούνται από άτομα ψυχικά ικανά γιά  την απελευθέρωση, σφυρηλατούνται με το να καταπιαστούμε έμπρακτα με την απελευθέρωση του ομοφυλόφιλου ερωτισμού γύρω μας και μέσα μας, όπως και με την απελευθέρωση της συνειδητότητας που δύναται να προσδίδει (με την ορθή χρήση), η κάνναβις. Είναι απαραίτητο να καταθέσουμε τους εαυτούς μας ομαδικά και ατομικά γιά να στηρίξουμε μορφές απελευθέρωσης τις οποίες δεν μπορούν και δεν θέλουν οι αυταρχικές δυνάμεις να στηρίξουν. 

Τούτο συνεπάγεται κάποιες πολιτικές θέσεις και κάποια στάση και σχήμα  ζωής τα οποία εύκολα χρησιμεύουν γιά να διαφοροποιείται η κοινότητα μας οργανωτικά., πολιτιστικά, και ιδεολογικά από την αυταρχική. Για να υλοποιηθεί όμως τέτοια πολιτική, χρειάζεται συνειδητή απόφαση από τις διάφορες αυτονομιστικές πολιτικές- πολιτιστικές ομάδες εργασίας και συλλογικές οντότητες.

Δείγμα του πόσον αναγκαίο είναι να αρχίσουμε συλλογικά τέτοια βήματα, είναι το ότι το κείμενο τούτο εκφράζει - σχεδόν επί λέξει - όλην την ελληνόγλωσση ομάδα της Ενδο~Μήδεια / Cyprus Indymedia, αλλά η δημόσια και επώνυμη έκφραση τούτων των θέσεων, παραμένει δύσκολο τόλμημα γιά όλα μας τα άτομα - γι αυτό και υπογράφει μόνον ο υποφαινόμενος. Στην νότια Κύπρο - την δήθεν ελεύθερη Κύπρο - όπου πριν μερικές εβδομάδες ακόμα, την νύκτα που τέλειωσε η καταμέτρηση ψήφων των προεδρικών εκλογών ανέμιζαν κόκκινες σημαίες οι πολιτικές "δύναμες της Αλλαγής" με τη νίκη των δήθεν προοδευτικών και επαναστατικών κομμάτων, παραμένει πρακτικά αδύνατο γιά τον μέσο άνθρωπο να εκφράσει και προσυπογράψει θέσεις που αγγίζουν τα ουσιαστικά της ανθρώπινης απελευθέρωσης. 

Πέτρος Ευδόκας
petros@cyprus-org.net
------------------
’νοιξη, 2003