Οικολογία

 

Κουβεντιάζαμε...

...σε πρόσφατη μας τακτική  συνάντηση, για το θέμα Γιουγκοσλαβίας. Ξανά.  Γιά  τους βομβαρδισμούς, την προσφυγιά, την οικολογική καταστροφή...   πράματα που τα ζήσαμε και τα ζούμε.

 

Οι εκρήξεις από τους βομβαρδισμούς, μισοθαμμένες μες τα χαλάσματα  της μνήμης  μας ήλθαν στην επιφάνεια του’ν τους μήνες - όσοι επιβίωσαν εκρήξεις και ριπές πολυβόλων ξέρουν τι θα πεί να  απειλεί ο πόλεμος την ίδια σου την ύπαρξη, τα αγαπημένα σου άτομα. Το προσωπικό βίωμα δεν σβήνεται. Αλλά πέρα από την  προσωπική εμπειρία , τι μάθαμε σαν λαός, σαν σύνολο; Τα γεγονότα Γουγκοσλαβίας μας επιβάλλουν την επανεξέταση του που βρισκόμαστε, ιστορικά, ποιόν το πολιτικό μας “εδώ και τώρα”, ποιόν το  μέλλον μας, σαν λαός;
 
Διδάγματα για την Κύπρο;
 
Τα πιό δύσβατα θέματα, είναι εκείνα που απορρέουν των γεγονότων Γιουγκοσλαβίας, αλλά αφορούν εμάς, σαν λαό. Εφάπτονται των θεμάτων  της επιβίωσης και απελευθέρωσης  του δικού μας τόπου.
 
Στη Γιουγκοσλαβία , οι προσπάθειες για  ενότητα  των εθνοτήτων αποτυγχάνουν λόγω εξωτερικών παρεμβάσεων, γιατί συμφέρει στους πλανητοκράτες να σφάζονται οι λαοί εν ονόματι της πολιτιστικής και εθνικής διαφορετικότητας. Γίνονται βομβαρδισμοί και σφαγές αμάχων εν ονόματι διεθνούς “νομιμότητος”. Προσφυγοποιούνται οι  Αλβανόφωνοι του Κοσσυφοπέδιου σε τεράστιους αριθμούς, λεηλατούνται το σπίτια τους, κατάπαυση πυρός. Προσφυγοποιούνται οι  Σέρβοι του Κοσσυφοπέδιου, λεηλατούνται τα σπίτια τους:
Επανάληψη της ιστορίας της  Κύπρου.
 
Οι δυνάμεις που θέλουν τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων, γνωρίζουν πως δεν αρκεί για να  τροφοδοτηθούν ολόκληρες σφαγές απλώς το ότι υπάρχουν διαφορές γλώσσας, ιστορίας, θρησκείας. Οι άνθρωποι, γενικά , τα βρίσκουμε ασχέτως διαφορετικότητος. Χρειάζεται να τεθεί σε κίνηση ο κύκλος του αίματος, για να χωριστούν αποτελεσματικά οι λαοί. Και εάν δεν σφάζονται από μόνοι τους,  σφάζει έκαστους χωριστά η Διεθνής Νέα Τάξη εν ονόματι των “εχθρών”, τους εξοπλίζει, και μετά τους θέτει αντιμέτωπους. “Συμβιώστε”, λέει  “ή αλληλοσκοτωθείτε”.
 
Πως δεν υπήρξαν τόσες εθνικιστικές εξάρσεις τα χρόνια του (έστω στείρου και φτωχού,  κρατικο-κεντρικού) σοσιαλισμού στις χώρες τούτες;
 
Κουβεντιάζοντας το θέμα,  αναγνωρίζουμε πως για την Νέα Τάξη, το σημαντικό έχει επιτευχθεί: κερδίζει στο Κοσσυφοπέδιο μια μόνιμη παρουσία στα Βαλκάνια. Αποτελεί  μήπως προγεφύρωμα για πιό καθοριστική στρατιωτικο-πολιτική επέμβαση, στοχεύοντας πιό πλατειά στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, ή απλώς αποτελεί μια  έντονη - αλλά “περιορισμένη” - παρουσία;
 
Το ίδιο με την παρουσία των στρατευμάτων της Νέας Τάξης στην Κύπρο. Βορράς και νότος υπό κατοχήν. Στο βορρά  τα γνωστά, στο νότο πολιτικο-οικονομική κατοχή σύν τις τεράστιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ. Προγεφύρωμα, επιγεφύρωμα, ότι να το πούμε, η κατάληψη και κατοχή της Κύπρου ήταν  από αρχαιότητος κλειδί για το κτίσιμο αυτοκρατοριών, και τώρα γεωπολιτικός κόμβος για τους πλανητοκράτες. Ο ρόλος των τοπικών αρχόντων πάντα ο  ίδιος: τοποτηρητές.
 
Εύκολο να αναγνωρίσουμε το σύνδρομο - κατεχόμενη χώρα, εξαρτώμενη οικονομία,  μπλά, μπλά , πολιτικοί της χώρας ανδρείκελα των κατακτητών - όταν πρόκειται για άλλες χώρες όπως η Νότιος Κορέα, ο Παναμάς, κλπ. Για την ίδια μας τη χώρα υπνώττουμε. Πιππιλούμε τη φράση  “ελεύθερες περιοχές” όταν εννοούμε  εκείνες πού κατέχονται από τους συμμάχους των τοπικών μας αρχόντων.
 
Η συζήτηση μας φέρνει στον ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος που σε πρόσφατες “βαρυσήμαντες” δηλώσεις  περί του Κυπριακού, μας είπε αναφερόμενος στους πλανητοκράτες ουσιαστικά (με αλλους λόγους ήτοι), πως,“τούτοι θα μας λύσουν το πρόβλημα, άρα  πρέπει να τους γλύφουμε”.
 
Και οι άλλοι, η (δήθεν προοδευτική) αντιπολίτευση, υλοποίησαν ακριβώς την ίδια νοοτροπία όσες περιόδους συμμετείχαν σε κυβερνώντα συνασπισμό. Μόνη διαφορά, να μήν το παραδέχονται.
 
Τι μέλλει γενέσθαι για τους υπόλοιπους λαούς της Γης;
 
Προσωρινά, η συζήτηση μάς μεταφέρει στο ότι  η παρούσα κρίση στη Γιουγκοσλαβία εμπεριέχει διδάγματα  για όλους τους λαούς της Γης  πού αγωνίζονται για την απελευθέρωση. Ακόμα πιό πιεστικά, για όσους ζητούν όχι μόνον τα δίκαια αλλά  την επιβίωση.
Ξάφνου, απρόβλεπτα, εμφανίζονται Ρώσσοι στρατιώτες στο Κόσσοβο να καταλαμβάνουν θέσεις στο αεροδρόμιο, ενώ οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ασχολούνται με τη διανομή τού ποιά χώρα-μέλος θα ελέγχει ποιόν τομέα - ανατρέποντας όλους τους υπολογισμούς περί ισορροπίας δυνάμεων.
Γεωπολιτικές επιδράσεις μεγάλης εμβέλειας, ξαφνικά γίνονται και πάλιν το κύριο θέμα της όλης υπόθεσης.
 
Οι δικοί μας πολιτικοί στην Κύπρο, “άσσοι” της διεθνούς διπλωματίας, καυχάζονται την εξυπνάδα τους για το πως “παίζουν” τον διεθνή γεωπολιτικό παράγοντα. Παράδειγμα της ικανότητος τους, οι μανούβρες γύρω από την αγορά των πυραύλων  S300.  “Παίζουμε τον Ρωσσικό παράγοντα, στη διεθνή σκακιέρα”, μιτσοκαμμούν. Αν είναι δυνατόν! - να θέλουν να πιστέψουμε πως εξαρτάται η ελευθερία των λαών από δυνάμεις άλλες από τις δικές μας, ή άλλες από αυτές που σε συνδυασμό μπορούν να κτίζουν οι συμμαχούντες λαοί επί  βάσης της διεθνούς αλληλεγγύης.
 
Η θεσμοθέτηση της Νέας Τάξης στην Κύπρο
 
 Μιλήσαμε για το ότι  η παρουσία  της Νέας Τάξης δεν ξεκινά ξεκάρφωτα, κεραυνός εν αιθρία. Έχει τους ανθρώπους της, τις οργανώσεις της, τις οικονομικές δομές και προσβάσεις στον έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου μας, και πιό ανατριχιαστικά, στον έλεγχο όχι μόνο της “προοδευτικής διανόησης”  στην Κύπρο, αλλά πιό βαθειά, στον έλεγχο της δομής του εσωτερικού ψυχισμού  του λαού  μας, σαν σύνολο.
 
Εύκολο να δούμε το πως προωθείται ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, ακολουθώντας την πορεία των άμεσων και έμμεσων  χρηματοδοτήσεων στούς διανοούμενους μας. Η “προοδευτική διανόηση” στην Κύπρο έπαψε να υπηρετεί τα ιδανικά της ελευθερίας, και παίζει τα παιγνίδια των κομμάτων και των “υπερκομματικών” εξυπηρετήσεων του συστήματος τοπικής και διεθνούς εξουσίας.
 
Το ίδιο και πιό πλατειά στην Ελλάδα, Τουρκία, στα Βαλκάνια και όλους τους γύρω λαούς.
Υπάρχει επ’ αυτού το κείμενο του Σάββα Παύλου στο βιβλίο του “Κριτικά Σημειώματα”, όπου ψηλαφείται το θέμα με αρκετή πολιτική φόρτιση, ιδίως όσον αφορά το κραυγαλέο παράδειγμα της αποδοχής εκ μέρους του Ελύτη χρηματοδότησης από το ίδρυμα Φορντ, ενός από τα πλέον συνειδητά θεμέλια της παγκόσμιας αυτοκρατορίας.  Παρ’ όλον που το κείμενο του υστερεί λόγω αντι-αμερικανισμού, η οποία  είναι μια θέση ηθικά και πολιτικά φτωχότερη από εκείνη του  επαναστατικού διεθνισμού ή έστω του αντι- καπιταλισμού, έχει αξία η κριτική του  της μεθόδου του ιδρύματος Φορντ.  Επισημαίνει πως “με υποτροφίες, επιχορηγήσεις, με δωρεάν ταξίδια στην Αμερική, προσπαθεί  να δημιουργήσει ένα μηχανισμό κι ένα κύκλωμα από διάφορους διανοούμενους των χωρών της περιφέρειας οι οποίοι δεν είναι  ανάγκη να είναι ταυτισμένοι με τα αμερικανικά συμφέροντα αλλά πάρα πολλούς σιγά-σιγά θα τους ταυτίσει ή τουλάχιστον θα τους ουδετεροποιήσει.”
 
Πιό δύσκολο όμως, να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως δέθηκε η ψυχική αφοσίωση του πληθυσμού μας πάνω στο άρμα του ιμπεριαλισμού. Πώς οδηγήθηκαν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες (ως επί το πλείστον καλοί) άνθρωποι στο απλώς να κυνηγούν το χρήμα με τόσο χυδαίο τρόπο, να κυνηγούν το θεαθήναι με τις νέες τους φορητές συσκευές, με τα ακριβά τους τα ρούχα  και με τα  ακριβά  τους  νέα  σπίτια  (“σπίτια-μαυσωλεία”  τα απεκάλεσε ένας ψυχολόγος σε συνέντευξη επί του φαινομένου), να κυνηγούν τις “επιτυχημένες” καριέρες και τις καλές επενδύσεις σε ακίνητα μέσω “επιτυχημένων” γάμων;
 
Αν μπορούμε να δούμε το πληθυσμό μας όχι μόνο σαν λαό που κατοικεί σε μιά χώρα-αποικία, αλλά σαν ένα λαό αποτελούμενο από  άτομα   έκαστον μια αποικία, η εικόνα  είναι πιό ακριβής. Το κάθε ένα άτομο, είμαστε προσωπικά και ιδιαίτερα αντικείμενο πολιτιστικής, χρηματικής, εμπορικής  και ψυχικής εισβολής και κατοχής, μέλος ενός συνόλου - είμαστε σχεδόν ένα εκατομμύριο σ’τού’ν τον τόπο  -  πού νιώθει, σκέφτεται και πράττει καθημερινά ως ατομική αποικία.
 
Το πως ακριβώς επενδύθηκε η ζωντάνια και δημιουργικότητα, ο ερωτισμός ενός ολόκληρου λαού στο να ψοφά για ψώνια, είναι θέμα άλλης αναζήτησης. Αλλά επιβεβαιώνει την αρχαία αντίληψη ότι πριν κατακτηθεί ένας λαός στρατιωτικά, πρέπει πρώτα να κατακτηθεί πνευματικά.
 
100% εξαρτώμενη οικονομία  ίσον...
... “πάμε για ‘κεί μ’ έναν πυροβολισμό,
η αγάπη δεν αρκεί  για τον σοσιαλισμό”
 
Οι πάντες στην Κύπρο γνωρίζουν πως η υπερεξάρτηση της τοπικής οικονομίας από τον τουρισμό, μας  έχει αφήσει εκτεθειμένους στον κάθε λογής παραλογισμό. Αρκεί ένας πυροβολισμός και μόνον, για να αλλάξουν προορισμό διακοπών εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες σε μια νύκτα.. Μιλούν καθόλου οι ιθύνοντες για αλλαγή οικονομική πολιτικής; Ούτε λέξη!
 
Τι θα οδηγήσει του’ν τον τόπο στην οικονομική αυτάρκεια όταν λείπει η βούληση από τους ηγέτες του, και όταν έχει ναρκωθεί πάσα αντίληψη κινδύνου στο συνειδητόν τού λαού μας;
 
Μιλήσαμε για συγκεκριμένες, έμπρακτες λύσεις. Έχουμε λίστες και λίστες  λύσεις, αλλά και αίσθηση του μέτρου.
 
Γνωρίζουμε πως υπάρχουν ιστορικά καθήκοντα που μόνο σανλαός ολόκληρος - οργανωμένος, κινητοποιημένος σαν  σύνολο - μπορούμε να τα επωμιστούμε. Δηλαδή μιλούμε για αλλαγές πού χρειάζονται να γίνουν στις συνθήκες της ζωής μας που δεν μπορεί  να τις υλοποιήσει  ένα μεμονωμένο άτομο, ούτε ένα ολόκληρο κίνημα, ούτε μιά παντοδύναμη κυβέρνηση. Χρειάζονται την συνειδητή συμμετοχή ολόκληρου του λαού. Γιά παράδειγμα η Οικολογική Κοινοκτημοσύνη δεν μπορεί να υλοποιηθεί με προεδρικό διάταγμα. Μόνον ένας ολόκληρος λαός έχει την δυνατότητα για την ανακατάληψη του κεφαλαίου, και την επιστροφή του στην κοινότητα. 
 
Καθωριστικοί  τομείς είναι η οικονομία, η άμυνα, η δομή της διοίκησης:
  • Η απεξάρτηση της Κύπρου από το διεθνές κεφάλαιο, μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν αναδομηθεί η οικονομία - η παραγωγή και κατανάλωση -  και οι βασικοί όροι ιδιοκτησίας. Η αναδόμηση αναγκαστικά  θα πρέπει να στηρικτεί στην επιδίωξη της οικονομικής αυτάρκειας. Μόνο όταν οργανωθεί ένας  λαός έτσι ώστε  να παράγει τα τρόφιμα του, τα καύσιμα  του, όλα  τα απαραίτητα προς το ζείν, (φάρμακα, υφάσματα,  εργαλεία, κλπ.), δύναται να επιδιώξει την ελευθερία του.
 
  • Η άμυνα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να στηρικτεί ούτε στις μανούβρες των πολιτικών ούτε στα ακριβά οπλικά συστήματα. Εάν δεν στηρικτεί στην πλατειά  εθελοντική συμμετοχή ολόκληρου του λαού, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, με αυτο-οργάνωση στο επίπεδο της γειτονιάς, συνοικίας, κοινότητας, χώρου εργασίας, συντεχνίας, κλπ., ουδέποτε  θα  υπάρξει ασφάλεια. Η αναδόμηση της πολιτικής άμυνας με δικές μας πρωτοβουλίες (αντέχουμε να περιμένουμε τα κόμματα;) με έμφαση στην προστασία των αμάχων, στην περίθαλψη τραυματιών και την  διατήρηση των επικοινωνιών, είναι θέμα  επιβίωσης για την Κύπρο.
 
  • Η Πολιτική Οικολογία στοχεύει στην κατάργηση της εξουσίας του κεφαλαίου και κράτους, στην αντικατάσταση της με την οικολογική άμεση δημοκρατία και την αυτοδιοίκηση του πληθυσμού μας με συμβούλια λαϊκής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα της ζωής και σε όλους τους χώρους εργασίας, στο στράτευμα, στα σχολεία, στις γειτονιές και κοινότητες.
 
Γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε  να απελευθερωθούμε σαν χώρα ή σαν λαός στο σύνολο του, χωρίς υγειές Οικολογικό Κίνημα που να έχει θεμελιωθεί στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας με ιδιαίτερη έμφαση στην δημοκρατία της βάσης, με αφοσίωση στις αρχές της ισότητος, διαφάνειας και κοινοτικού ελέγχου, με προσανατολισμό προς το κτίσιμο μιάς κοινότητος αλληλεγγύης βασισμένη στον αυτονομιστικό εθελοντισμό και  την οικολογική συνεργασία.
 
Όσες λοιπόν προτάσεις συζητούμε για την αναδόμηση της οικονομίας, πρέπει  να τις δούμε μέσα  από  τις  ευρύτερες επιδιώξεις της Οικολογίας, και μέσα από το φακό του ερωτήματος ποιό κοινωνικό σύνολο (η ομάδα μας, το Κίνημα, ο λαός ολόκληρος;) έχει την δυνατότητα να υλοποιήσει την α ή την β πρόταση;
 
Βήματα πρός την αυτάρκεια
 
·        Εντόπια προϊόντα, εντοποιότητα: Κατά σειρά προτίμησης, φροντίζουμε οι επιλογές μας σε εμπορεύματα, υλικά κλπ. να είναι:
ο- ντόπια (στο βαθμό που είναι εφικτόν), ή,
ο- από γειτονικές χώρες, ή καί χώρες της περιφέρειας ή,
ο- από “Τρίτες” χώρες. 
 
·        Οργάνωση και δράση. Χρειάζεται να κτίσουμε θεσμούς και δομές στην κατανάλωση και την παραγωγή πού να αντικαθιστούν, και να παρακάμπτουν όπου δυνατό, τις παρούσες συνθήκες εξάρτησης από το διεθνές κεφάλαιο. Για παράδειγμα δεν έχουμε την δυνατότητα να παράγουμε αυτοκίνητα  (ευτυχώς!), αλλά έχουμε την δυνατότητα να παράγουμε φτηνά καύσιμα εύκολα (οινόπνευμα από τα  γεωργικά “ανεπιθύμητα παράγωγα”), και μάλιστα που δεν ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα. Επίσης, δίδουμε αξία στην “ανατρεπτική” ποιότητα του εθελοντισμού, της απλής ανταλλαγής προϊόντων και της αλληλοεξυπηρέτησης και συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων, καί βρίσκουμε  αξία στο να κτιστεί συνειδητά και πιό πλατειά τούτη η διάσταση  της εναλλακτικής οικονομίας.
 
·         Η αυτάρκεια ως διαπλάτυνση-διαφοροποίηση  των βασικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Μιλούμε για  το ότι η αυτάρκεια υποσκάπτει ριζικά την αυξανόμενη  τάση της διεθνούς οικονομίας εξάρτησης που οδηγεί καταστροφικά στον διεθνή καταμερισμό εργασίας (πχ. η Κορέα παράγει ηλεκτρονικές συσκευές, το Περού κοκαϊνη, η Κύπρος προσφέρει τουριστική φιλοξενία). Η διαφοροποίηση και ο πολλαπλασιασμός του είδους “προϊόντων” της χώρας μας, εγγυάται επιβίωση σ’ ένα κόσμο που οδεύει προς την παράλυση λόγω ανάγκης για συνεχή αναπροσαρμογή σε απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς οι οποίες είναι  ανέφικτο να ικανοποιηθούν.
 
·        Ολιγάρκεια . Το πως ακριβώς θα εμπεδωθεί η ολιγάρκεια σαν τρόπος ζωής, σαν νοοτροπία  πού να διέπει τα πάντα στην παραγωγή και κατανάλωση με σκοπό να αυξάνεται η ποιότητα και  απόλαυση της ζωής μας, αντί απλώς “τα πράματα” μας (αντικείμενα και εμπορεύματα), είναι μέγα πρόβλημα. Πιστέυουμε ότι δεν μπορεί να παρακαμφθεί, ούτε και να επιβληθεί δια νόμου, και ότι χρειάζεται να βρεθούν τρόποι με την έμπνευση, εμψύχωση, ενθάρρυνση, μάθηση και εμπειρία, μαζικές κινητοποιήσεις και αφοσίωση στην σεξουαλική απελευθέρωση για να αλλάξει σιγα-σιγά η νοοτροπία μας.
 
·        Επισήμανση και αντιμετώπιση των τοπικών αρχόντων πού συνειδητά αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της Διεθνούς Νέας Τάξης την Κύπρο. Γιά παράδειγμα, ποιά τοπική εταιρεία  αντιπροσωπεύει την τεράστια  εταιρεία Μονσάντο, πού βάλθηκε να καταστρέψει τον γενετικό/βιολογικό  πλούτο της Γής με τις μεταλλαγμένες τροφές και τα χημικά δηλητήρια;  Ποιοί κερδοσκοπούν από την ασύδοτη προώθηση γεωργικών δηλητηρίων πού σκοτώνουν τον πληθυσμό μας με καρκίνο;
 
·        Ρόλος των συνεργατικών. Κάποτε  ήταν   “προοδευτικοί” οργανισμοί, πού μεταξύ άλλων στόχευαν στην εισαγωγή και αγορά φτηνών προιόντων ποιότητος. Ήταν, υποτίθεται, προσπάθειες να κερδίσουν οι πιό φτωχές κοινότητες και τα μέλη, πρόσβαση σε αγορές πού ήταν άλλως απρόσιτες.  Και λειτουργούσαν σε μιά αντιπαράθεση με τους μαυραγορίτες (τα “μεγαλομπακάλικα”) σε φτωχές συνοικίες και χωριά,  ως   λαϊκά παντοπωλεία. Επίσης λειτουργούσαν σαν φορέας της συλλογικής ένωσης των μικρών παραγωγών  για διεκδίκηση καλύτερης τιμής από τους μεγαλοκεφαλαιούχους αγοραστές του προϊόντος.  Σήμερα όμως, οι συνεργατικές απλώς συναγωνίζονται τις τράπεζες, παίζοντας μόνο το παιγνίδι του μικρο-μεσαίου κεφαλαιοκράτη χωρίς ρίζες στην κοινότητα.
 
·        Επενδύσεις τραπεζών. Θά ήταν αυτονόητο, οι τράπεζες να επενδύουν σε βιομηχανίες και επιχειρήσεις πού προωθούν την οικονομική αυτάρκεια του τόπου. Ακούσατε όμως τράπεζα να επενδύσει σε παραγωγή ντόπιων, βιολογικών τροφών; Να  επενδύσει σε ξηρικές, αντί υδροβόρες καλλιέργειες;
 
·        Οικονομικές εκστρατείες του Οικολογικού Κινήματος: υπήρξαν εκστρατείες με επιτυχία, όπως το μπόϋκοτ της Νεστλέ, η  προώθηση του υπέροχου καφέ από την (τότε επαναστατική)  Νικαράγουα, η αποστολή ιατρο-φαρμακευτικού υλικού στη Κούβα. Χρειαζόμαστε κι άλλες.
 
·        Καταναλωτισμός. Αρρώστια με βαθειές ρίζες, πού αγγίζουν την ερωτική μας ύπαρξη, τις ψυχικές μας ανασφάλειες, την αίσθηση κοινωνικής “επιτυχίας”, τις σχέσεις με τους γονείς και φίλους (μέγιστος παράγων!). Εκστρατείες για να υποστούμε μαζική θεραπεία σαν κοινωνία, θα πετύχουν  μόνο εάν το  Οικολογικό Κίνημα το ίδιο συνέλθει από την αρρώστια τούτη, και αρχίσει να προωθεί νέους, εναλλακτικούς - και ανατρεπτικούς, ίσως - τρόπους ζωής βάσει νέων (και παραδοσιακών) αξιών που συνδέονται με την ολιγάρκεια, τον εθελοντισμό (“επιλέγω την απλότητα”), με την προώθηση πιό  αληθινών κριτηρίων “επιτυχίας” πρώτα για τα μέλη του Κινήματος, και σιγά-σιγά γιά όλη τη χώρα.
 
·        Ρόλος συντεχνιών. Περηφανεύονται οι τοπικοί άρχοντες, πως έχουν μετατρέψει την Κύπρο σε Χόγκ Κόγκ της Μεσογείου: περιφερειακό κόμβο υψίστης σημασίας στην εξυπηρέτηση της αυτοκρατορίας, προσφέροντας υπηρεσίες, υλικές και οικονομικές διευκολύνσεις σε  λιμάνια, αεροδρόμια, επικοινωνίες για  υπεράκτιες εταιρείες, για  στρατιωτικές επιχειρήσεις (πχ. πόλεμος του Κόλπου) και για  άλλες εκφάνσεις της Διεθνούς Νέας Τάξης. Συμμετέχουν, οι τοπικοί μας άρχοντες στις διεθνείς εκφάνσεις του τερατουργήματος, γιατί υπάρχουν αληθινά οικονομικά κέρδη να υλοποιηθούν.  Πχ. το χοιρινό κρέας που πρόσφατα λόγω υπερπαραγωγής είχε φθάσει σε τιμές τελείως ασύμφορες για την  αγορά (και για τους καταναλωτές, γιατι αγοράζοντας το πιό φθηνά χρησιμοποιούν περισσότερο  και υποφέρει η υγεία μας από τα δηλητήρια που περιέχει το χοιρινό), ξαφνικά ευλογήθηκε με την τέλεια λύση: εξαγωγή στην πολεμόπληκτη Αλβανία με τις μπόλικες στρατιές “ειρηνευτικών δυνάμεων”, με ένα λαό σε καθεστώς πολιορκίας, και η “υπερπαραγωγή” χοιρινού διά μαγείας μετετράπει  ελέω σφαγών του νάτο, σε κερδοφόρο επιχείρηση.
Καλά το κεφάλαιο...! Αλλά οι συντεχνιακοί ηγέτες πως το ανέχονται, και γιατί συμμετέχουν στο παιγνίδι; Ποιόν το κέρδος για τους ίδιους; Πως ενσωματωθήκαν στο κατεστημένο και κρατούν δέσμιες τις συντεχνίες μες στο  σύστημα κέρδους;
Ξέρουμε, πως χωρίς τη συνεργασία των συντεχνιών, ούτε ένα κουτί  θα κινείτο στα λιμάνια, ούτε ένα φαξ στά καλώδια, ούτε καν χρηματικά ποσά στις τραπεζικές συναλλαγές. Ο ρόλος των ηγετών του συντεχνιακού  κινήματος, οι οποίοι  συνειδητά εξυπηρετούν την πλανητοκρατία, κραυγάζει για  διευκρίνηση.
 
Εμείς θα συνεχίσουνε να τα  λέμε, όπως τα βλέπουμε, όπως τα αντιλαμβανόμαστε. Ξέρουμε πως δεν κατέχουμε όλες τις λύσεις, άν και  ταυτόχρονα ξέρουμε ότι κατέχουμε ορισμένες, τις πλέον οφθαλμοφανείς, τουλάχιστον. Θέλουμε όμως να συμβάλουμε στη δημιουργία δημόσιου διάλογου γιά τού’ν τα  θέματα, διότι τα κοινά, μόνον δημοσίως  θα λυθούν, όχι από τεχνοκράτες, αλλά  από την συνειδητή δραστηριότητα τού κόσμου στην καθημερινή ζωή.

Άνοιξη 1999

Από την ομάδα της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ

 

επικοινωνήστε μαζί μας:

Πέτρος Ευδόκας: petros@cyprus-org.net

'Αγγελος Χαννίδης: hannides@hawaii.edu